A NIGHT AT THE ALBERT HALL

Decidín tomarme o día libre, esta noite os Who tocarán o seu álbum Tommy na súa totalidade por primeira vez desde a xira de reunión do 89, e farano no Albert Hall. Tommy nunca foi dos meus traballos predilectos da banda, para o meu gusto realza demasiado a dura historia que narra Pete, sen que John Entwistle ou Keith Moon soen coa potencia irresistible que lles caracterizaba, esa potencia que lles definiría como un dos directos máis explosivos da historia do Rock.  Unha banda de catro líderes, e como diría Dalí coa súa retranca habitual, ´catro xenios de primeira orde mundial´.

Por iso sempre me decantei  cara a traballos como  Who´s Next ou Quadrophenia. Agora, o que non se pode negar é que Tommy marcou un fito na historia do Rock, unha Opera Rock, unha obra concepto de 1969 dirixida por Pete Townshend que se consagraría coa súa Live At Leeds, co seu filme da Illa de Wight, e que lles encumbraría definitivamente como unha das bandas de referencia.

 

Antes do concerto pásome polo Chiltern Firehouse a tomarme un cocktail, un restless de tequila, e non me resisto a comentar con Michele a xogada. Ademais de preparar cocktails de primeiro nivel internacional nun dos locais máis en forma da cidade, Michele é un melómano, así que divagamos un intre sobre a música dos anos 70. Xa se sabe, que se Led Zeppelin, que se os Who, ou a mítica historia de cando os Pink Floyd dispararon dous canóns dentro do Albert Hall durante un dos seus concertos, facendo que retumbase a estrutura do edificio, razón pola cal se lles prohibiu volver tocar alí para sempre.

 

Sempre que me achego a Royal Albert Hall teño esa sensación de ocasión, algo que por algunha razón nin a arquitectura brutalista do Barbican Centre, nin o Modernismo do Royal Festival Hall conseguen proporcionarme, polo menos non da mesma forma.

 

Abre a noite Imelda May, que parece que decidiu dar un pequeno xiro cara a un Soul/Jazz máis popular, xesto que moitos lle critican, pero que ao meu persoalmente non me desagrada; e xusto despois as pantallas comezan a ameazar: «Manteñan a calma, agora vén The Who».

 

Atacan con Tommy desde o principio, con Pete Townshend que se lanza desde «Overture» e «It’s A Boy» a ensaiar os seus primeiros windmill marca da casa, e a partir de aquí, xa non hai descanso para ninguén. Pete ten a noite. Comeza a xogar coa banda con cambios de acorde e solos onde ninguén os espera, coa sinxeleza de alguén que parece que poida facer o que lle veña en gana en calquera momento, e coa espontaneidade  de alguén que xoga na súa casa. Ata o seu outfit é diferente esta noite, con camiseta, vaqueiros e lentes graduadas para ler do seu atril un repertorio que seguramente xa non está tan afeito tocar.

Ao comezo do show Rodger Daltrey anuncia que a banda interpretará o icónico traballo con guitarras eléctricas, e non con acústicas como se dixo hai uns meses: “Despois de semanas de ensaios vimos que non funcionaba do modo en que tiñamos pensado”. Pete engadiu: “Será moito mellor desta forma. Trouxen a guitarra vermella da casa” (referíndose á súa eléctrica Fender Stratocaster). Música para os meus oídos, xa que como mencionei antes, a min gústame máis a súa versión máis “brutal”  e “sonora”.

Mención especial merece Zak Starkey. Keith Moon é un “act hard to follow”, pero con Zak á batería parece que a banda atopou o equilibrio, cun estilo persoal, pero que ao mesmo tempo retén unha gran proximidade estilística  e sonora con Moon.

O tema do baixista xa é outra conversa. John Entwistle é simplemente irremplazable.

 

Soa o «Whe´re Not Gonna Take It» para pechar Tommy co público en pé desde fai un bo intre, e de aí atacan directamente a algúns dos seus grandes éxitos. Non hai pausa. «I Can’t Explain» é contundente, «Join Together», «I Can see For Miles? ou unha ardente «Love Reign Ou er Me» cun Rodger Daltrey subido no seu tour de force particular. Séguenlle «Who Are You» e «Baba O´riley», que sempre fan as delicias da audiencia, e  un «Won´t Get Fooled Again» para pechar a noite.

Creo que é a quinta vez que os vexo en directo, e Tommy sorprendeu. Foi seguramente o mellor concerto que lles vin, aínda que me quedei coas ganas de escoitar o seu «Real Good Looking Boy» que tan de cando en cando tocan nos seus directos. Pero non desespero, porque a aventura destas bandas chegará ao seu final só cando eles o decidan.

 

Chega o post-concerto, e estou desenxando chegar ao Chiltern Firehouse para rememorar con Michele, o noso mestre cockteleiro, historias de canóns e guitarras no Albert Hall.