OS DÍAS GRISES

Os días grises son malos. Fante pensar.

Sobre ti, sobre a vida, e sobre todo o demais. A túa cabeza non para: o presente, o pasado, o futuro. Hai futuro? Páraste a pensar. E bloquéaste. Pensas en non pensar. Pero segues pensando e pensando, e acabas entendendo de onde vés e a onde vas.

Cada día que pasa sénteste un pouco máis lúcido. Ata te decatas de que de cando en vez queren pensar por ti. E así, sen caer na conta, un día tras outro vai pasando o tempo, e eses días grises que supostamente era malos xa non o son tanto, sería que nunca pensaras sobre eles ou sobre o seu potencial? Pensa e repensa e volve a pensar. 

Sobre o lugar no que vives, as cousas que fas, como as fas, pensa sobre ti, sobre nós, sobre os demais, sobre a Terra que para moitos sempre seguirá sendo unha merda, sobre a túa cultura, pensa sobre o que nunca imaxinaches pensar e cando te satures, para. Contempla como os días grises manteñen o verde que te rodea e déixate levar.

Pensa. O teu pensar faite libre, único. E se o pensas, poida que os días grises tamén.